دوباره کرب وبلا، حال درهمی دارد            فضای غرق غم و،دشت مبهمی دارد

بـبـین که سـید سـجاد، با دلی خـونـین            کـنـار قـبـر پـدر، حـال درهـمـی دارد

رسیده قـافـلۀ غم، به دشت کرب وبلا            ز اشک، هر گل این باغ، شبنمی دارد

هنوز آب فرات از حسین شرمنده است            فرات زان لب خشکیده، زمزمی دارد

بـیا به بـزم عـزایی که زیـنـبـش دارد            که باحـسـین عزیز خود عـالـمی دارد

سکـیـنه قبر پدر را گرفته در آغـوش            بـرای درد دل خـویـش هـمـدمی دارد

رباب قـبـر علی را نـدیده است هنوز            نشـسته گوشه‌ای و ماتم و غـمی دارد

خدا گـواست که زهـرا سـیاه پوشـیـده            کـنـار زینب خـود، بزم مـاتـمـی دارد

عـنان گریه وفایی در اختیارش نیست            برای درد دلـش، فـرصت کـمی دارد